"Czasami myślę, że widzę za dużo. Maluję w myślach, rozmówców, bawiące się dzieci, psy, domy, autoportrety w mijanych lustrach. Osoby, które obserwuję, nie mają pojęcia, że właśnie zrobiłam ich portret  w mojej wyobraźni. Nie jest to enigmatyczne, zapamiętane podobieństwo. Moich modeli,  oglądam oczami duszy i tam pozostają. Tak samo, kolorowe, pogodne, kontrastowe, odważne i romantyczne, jak te na płótnie, czy papierze. Gorsze, wymazuję bez żalu. Nigdy się nie nudzę, bo zawsze koło mnie są tłumy modeli. Ostatnio zrobiłam portret ładnego konduktora w Pendolino. Zdziwiony był trochę, że tak mu się przyglądam, a ja sobie rysowałam w głowie, patrząc spod oka. Wystawa w galerii moich Przyjaciół, Małgosi i Wojtka Kurzejów, to dla mnie przyjemność. Powiesili moje obrazy na jednej ścianie, co jest bardzo interesujące. To świadomy eksperyment, który ułatwia obejrzenie wystawy, porównując i oceniając, bez chodzenia po galerii. Tak, eksponuje się obrazy na Akademii Sztuk Pięknych, w czasie zaliczeń. Każdy musi pokazać rezultat pracy w czasie roku. Ja, wystawiam swoje spore obrazy olejne, które powstały w ciągu ponad 40 lat. Kilka z nich w Nowym Jorku, gdzie mieszkałam prawie dekadę. Miło je razem widzieć. Oprócz nich są pastele suche, na papierze. To moja ulubiona technika, bo można szybko rysować i łapie się chwile i ten ulotny nastrój, który tworzy się między modelem, a artystą, ale i światło w czasie rysowania pejzaży, czy kwiatów. Tworzenie, to ważna sprawa w moim zabawnym, kolorowym życiu, dlatego nigdy się nie nudzę  krążąc wśród różnych technik i ludzi." Hanna Bakuła